BREDA – Na het kampioenschap in de vijfde klasse mag Sliedrecht 3 het nu gaan proberen in klasse 4H van de KNSB. Afgelopen zaterdag stond de wedstrijd tegen Baronie 2 op het programma. Van te voren werd al duidelijk dat dit een wedstrijd was waarin Sliedrecht kans zou maken op punten die hard nodig zijn om te kunnen handhaven in het geweld van de sterke concurrentie. Helaas lukte dat punten pakken net niet. Er werd met 4,5 – 3,5 verloren.
De middag begon chaotisch voor de Sliedrechters, aangezien slechts zeven van de acht het afgesproken verzamelpunt wisten te bereiken. Nummer 8 had de wedstrijd niet goed in de agenda gezet en was, zo bleek later, in de buurtsuper op jacht naar zijn favoriete drankje, dat in de aanbieding zou zijn. Gelukkig was razende supporter/reporter Rik Versteeg op uitnodiging reeds verschenen. Hij werd prompt tot achtstebordspeler gepromoveerd, een rol die hij met verve zou vervullen. Daarover later meer.
Dan de wedstrijd zelf. Na een paar uur spelen leek er nog niet veel aan de hand, maar dat bleek stilte voor de storm. Bert Dobber (bord 6) moest helaas als eerste capituleren. Van de partij heeft ondergetekende niet veel gezien, maar die laat zich samenvatten met het spreekwoord ‘van ruilen komt huilen’. In een gelijk ogende stelling werd na wat koehandelen met materiaal het een en ander cadeau gedaan. Daarna ging het van kwaad tot erger.
Vervolgens was daar de remise van Jeroen Brandsma (bord 5). Over deze partij zou een novelle geschreven kunnen worden. De eerlijkheid gebied te zeggen dat uw verslaggever bijzonder sceptisch was over de stelling. De tegenstander van Jeroen offerde een kwaliteit, waarna Jeroen met wit volle bak moest verdedigen. Het leek een kwestie van tijd voordat hij helemaal opgerold zou worden. Er volgde een stugge verdediging. Langzaam maar zeker wist wit zich los te wurmen. Na zetherhaling werd de vrede echter getekend. De engine was onverbiddelijk: Jeroen had alles goed gezien, maar de zetherhaling was niet gedwongen. +3, aldus Stockfish. Teaml(ei)(ij)der Martijn is inmiddels van de beademing af, hij maakt het goed.
Aan bord 7 mocht Niels Verhaar de Sliedrechtse eer verdedigen. Ook deze partij verdient een eigen boekwerkje, al was het maar vanwege de complexiteit van het middenspel. Niels had de grootste moeite met het vinden van een goed plan. Zijn tegenstander had dat niet en wist winnend voordeel te behalen. Uit het niets klonk een tijd later de hartenkreet ‘daar word ik zo moe van’, die werd opgevolgd door een remiseaanbod. Niels dook nog net niet over de tafel om het aan te nemen. Toen de andere Sliedrechters om een verklaring vroegen, liet hij zijn notatieformulier zien. Was getekend, K. Lui.
Het eerste Sliedrechtse lichtpuntje kwam van uw verslaggever aan bord 1. Na een atypische damezet volgde pionwinst. Dat voordeeltje was tezamen met actievere stukken genoeg voor de winst, al was het even priegelen. Boze tongen laten verwijtend de achternaam van een PvdA-bons uit de jaren ’90 vallen.
Helaas werd na de overwinning wel snel duidelijk dat de punten in Breda zouden blijven. Maarten Hartkoren (bord 4) stond prak, ondanks een prima opening. Martijn Stoker (bord 3) droomde van de actieve stelling van een paar zetten geleden, voordat er twee stukken tegen een toren geruild waren. Tjerry Hut (bord 2) liet zien zich ook te kunnen redden in een zeldzame zijvariant van de Caro-Kann, de Euwe aanval. Opening en middenspel kwam hij keurig door en hij had de beste kaarten voor de winst. Langzaam maar zeker verzandde zijn voordeel echter. Het verblunderen van een kwaliteit bleek het jammerlijke eindstation van een voor de rest goed gespeelde pot.
Niet veel later moest Martijn berusten in de nederlaag. Het achteruitschaken van zijn tegenstander zag er lelijk uit, maar niets bleek minder waar. Een ongelukkige ruil leidde de ondergang in. Alleen een wonder zou nog een matchpunt kunnen opleveren. Maarten en Rik (bord 8) zouden dan moeten winnen.
In het geval van Maarten leek dat onmogelijk, aangezien hij in een zwaar verloren eindspel terecht was gekomen. Op de een of andere manier had hij de verloren kwaliteit weer terug, maar dit toreneindspel zou onmogelijk volgens de wet van Sliedrecht in remise kunnen eindigen. De wetmatigheid won echter van de beginselen van de goede techniek. De tegenstander van Maarten ging de hardloopwedstrijd aan, waarna tegelijkertijd werd gepromoveerd. Plotseling volgde een remiseaanbod dat Maarten niet kon weigeren. Menig omstander had daarvoor al gezien dat een subtiele koningszet onmiddellijk de winst zou opleveren. Maarten kreeg al met al een halfje cadeau, maar daardoor waren de Sliedrechtse kansen definitief verkeken.
Toch kende de middag nog een lichtpuntje. Supporter Rik toonde zich een ware supersub. In een degelijke partij kwam hij in een eindspel met twee lichte stukken terecht, maar wel met een pion minder. Daar stond tegenover dat de loper van zijn tegenstander achter het hekwerk was blijven hangen en zo een bijzonder treurig bestaan kende. Rik kwam steeds beter te staan en uiteindelijk brak hij door. Zijn a-pion zou ongeschonden de overkant kunnen halen, ruim voordat zijn tegenstander zou kunnen promoveren. De winst was binnen handbereik, totdat Rik zomaar zijn loper blunderde. Teleurstelling alom, totdat zijn tegenstander een zet later hetzelfde deed! Dit cadeautje werd door Rik dankbaar uitgepakt en zo mocht hij met een mooie winstpartij huiswaarts keren. Hulde voor de supersu(b)pporter! Martijn kon wel weer terug aan de beademing…
Uiteindelijk staat Sliedrecht 3 wel met lege handen. Dat is jammer, aangezien de rest van het seizoen de tegenstand op papier een stuk sterker is. Het team moet daarom aan de bak de komende wedstrijden. Gelukkig is de Sinasvoorraad goed op peil.
