Afgelopen zaterdag was het zover: de eerste mooie lentedag van het jaar. Volle terrassen, zonnige humeuren en lachende gezichten domineerden het straatbeeld. Ook de oude kern van de Haagse buitenwijk Rijswijk was drukbevolkt. Een mengelmoes van draaiorgels, zonnebankverslaafden, wenkbrauwepilateurs, scootmobiels en vertegenwoordigers van de Bond tegen het vloeken struinden door de straten. Het was een aangenaam schouwspel.
Schakers houden niet van mooi weer. Buiten het feit dat de sandalen weer uit het vet gehaald kunnen worden -het liefste in combinatie met tennissokken- en de wollen trui kan worden vervangen door een luchtig verkreukt overhemd of vergeeld t-shirt, versterkt een onverwachte zaterdagse lentezon voornamelijk de psychologische kwelling die een gemiddelde KNSB-speler moet doorstaan. Na zwart-wit bestaat er namelijk geen groter contrast dan de contradictie van een zonnig, middelgroot terras met een aangename bierkaart en een gezelschap met de gemeenschappelijke deler van intellect en humor die eigenlijk niet door de beugel kan versus de consistorie van Emotiemanagement Rijswijk (bij de ingang aangeduid als ‘Evangelische gemeente’) waar de zon in geen velden of wegen te bekennen was, het zweet der schakers weinig tot niet geventileerd kon worden en de nabijgelegen gang gedomineerd werd door de pastoor en zijn luidruchtige kroost (de kinderen mochten blijkbaar niet naar buiten vanwege het mooie weer?!). Als teamleider kan ik niet meer dan mijn respect uitspreken voor de 16 gladiatoren, die zich ondanks de onmenselijke contradicties afzonderden en de naam van hun cluppie probeerden hoog te houden.
Niet elke schaker kan de bovengenoemde psychologische oorlogsvoering managen in de bovenkamer. Neem bijvoorbeeld Niels Mijnster. Een van de beste schakers die zijn ouders ooit hebben voortgebracht. Niels bevindt zich momenteel in drukke tijden. Naast werkzaamheden in zijn kluswoning (die hij ooit kocht als volwaardige koopwoning) is Niels sinds een paar maanden ook onder behandeling bij de wijkdokter. In januari is namelijk het syndroom van Lazarus bij hem geconstateerd. Deze aandoening uit zich op willekeurige momenten en heeft als voornaamste symptoom dat het vermogen tot vooruitdenken wordt aangetast. Niet fijn voor een schaker. Afgelopen vrijdagavond was het weer raak. Niels was door collega’s verleid om in Rotterdam de seizoensopening van de Biergarten bij te wonen. Nadat ze de laatste kopieeropdrachten afgerond hadden, toog de harde kern van Nationale Nederlanden richting het wanna-be-Berlin in Rotterdam-Centrum. U raadt het al: het liep weer eens uit de hand.
Niels Mijnster moest afgelopen zaterdag vervangen worden door Martijn Stoker, het enige nog levende voorbeeld die bewijst dat het syndroom van Lazarus goed behandelbaar is. Sinds de eerste date met zijn aanstaande vrouw heeft Martijn alles weer op de rit en komt verzaking niet meer in zijn woordenboek voor. Het is belangrijk dat Sliedrecht 1 de komende seizoenen structureel in zijn sterkste basisopstelling speelt. Zodoende heeft de voorzitter besloten dat de kosten voor het nieuwe account van Niels op Lexa.nl voor de komende 36 maanden door Schaakvereniging Sliedrecht wordt gefinancierd en beheerd, zodat de kans op herhaling van bovengenoemd voorval geminimaliseerd wordt.
Martijn verloor helaas geruisloos op bord 7: de Hollandse opstelling van zijn tegenstander met ervaring was hem al snel te machtig. De huid werd echter niet goedkoop verkocht: goed gestreden door deze Sliedrechtse strijder !
Kees Wessels en Floris Verweij werden in een eerder stadium al benaderd voor een invalbeurt in de hoofdmacht. Kees kreeg op bord 4 met zwart de stelling waar hij de gehele week al naar verlangde. Al snel lag er een logisch remiseplan voor het grijpen, maar Kees koos andere wegen. Deze wegen leidden echter niet naar een gewenst resultaat: de zwarte damevleugel werd onherstelbaar geruïneerd. Toekomstige topper Floris kon voor de verandering deze zaterdag eens een tegenstander door de gehaktmolen halen, in plaats van varkensoren of runderdarmen. Onze schaakperfectionist scoorde een verdiend punt, maar nam hier uitgebreid de tijd voor: na 5,75 uur mijmeren, heroverwegen en herberekenen, wist hij de winnende doorbraak op het bord te krijgen. Dat Floris goed kan schaken wisten we al een tijdje, ook dat hij graag langzaam gehakt maakt van zijn tegenstanders, maar deze Konings-Indiër brak alle records.
Robert van Rekom gaat dit jaar trouwen! De link tussen schaken en trouwen is vaak moeilijk te leggen. Robert is echter het levende bewijs dat een trouwerij in het vooruitzicht ook een positieve invloed kan hebben op het menselijk functioneren. Ook in Rijswijk bleek de toekomstig bruidegom onverslaanbaar en scoorde rechtlijnig een vol punt. Dit brengt zijn ongeslagen score dit seizoen op 6 uit 8. Subliem! Tobias Dekker speelde zijn eerste wedstrijd na de geboorte van zijn zoon. Moeder en zoon maken het goed, maar de vraag was natuurlijk of dit ook gold voor de vader op bord 6. De partij was een beetje tam, zonder zwarte dreigingen. Ik heb nog nooit iemand zo snel een remiseaanbod zien aannemen als Tobias afgelopen zaterdag.
En dan topper, aanvoerder en grote voorbeeld van alle overige spelers Peter vd Bergh op bord 1. Peter speelde uiteraard weer sterk en gedegen. Het resultaat was echter een lelijke nul. Wat ging er mis? Niemand van de aanwezigen kon duiden wat er precies misging in het betrouwbare brein van de Sliedrechtse topper, toen hij in een overzichtelijke, gewonnen stelling zijn tegenstander een eenvoudige kans gaf om zijn stelling met een kleine combinatie hopeloos te verminken. Na afloop was er een aanzienlijke hoeveelheid bier nodig om de bittere nasmaak weg te spoelen. Buurman Theo Dekker speelde op bord 2 tegen de ideale schoonzoon van Kees Wessels. Net als in de vorige ontmoeting tussen beide spelers kwam Tarrasch weer om de hoek kijken. Theo bood in een onduidelijke stelling remise aan. Blijkbaar vond de tegenstander deze stelling nog onduidelijker dan Theo zelf en nam het aanbod aan. Goed gestreden door Dekker senior. Wanneer gaat hij de 2000-grens weer eens slechten?
De partij van Jorik op bord 3 was, zoals hij zelf verwoordde, saai en traag. Binnen de Reti-structuren bleek weinig ruimte voor creativiteit, wat leidde tot een voortkabbelpartij die na 3 uur verzandde in een remise-eindspel. Althans, iedereen, inclusief Jorik, wist dat het remise was. In deze partij bleek de psychologische oorlogsvoering echter belangrijker dan de stelling op het bord. Met een pion minder was remise het maximaal haalbare resultaat voor Jorik, maar het minimale resultaat voor zijn tegenstander. Deze gedachte gaf uiteindelijk de doorslag: Jorik greep onverwacht, laat in de middag, mis. Dit is hem door niemand kwalijk genomen: soms is schaken gewoon onmenselijk.
